Sumatra

Vanuit t eiland padang zijn we naar Medan in Indonesië gevlogen. Gemakkelijk vluchtje van 40 minuten. We moesten nog opschieten om alle formulieren ingevuld te krijgen voordat we geland waren. In Medan stond Boyan ons op te wachten op het vliegveld. Samen zijn we naar ons hotel in Medan gegaan, wat nog niet zo gemakkelijk te vinden was met het openbaar vervoer. Na 2.5 uur in de bus te hebben gezeten en het eindstation te hebben bereikt hebben we een taxi gepakt. Medan was een grote drukke stad met veel verkeer, mensen en daar was niet heel veel te zien. We hebben daar dan ook niet veel meer gezien dan de Starbucks, winkelcentrum en ons hotel.

De dag erna werden we vroeg opgehaald door onze gids van de jungletour Tomi. Samen met Saskia, Boyan en mij gingen er nog 4 andere mee. Vanuit Medan zijn we naar Bukit Lawang gereden. Daar moesten we overstappen in een soort truck om naar het beginpunt van het raften te komen. Hier hebben we voor het eerst en niet voor het laatst kennis mogen maken met de wegen van noord-Sumatra. Het zijn zandpaden bestaande uit grotendeels uit kuilen, gaten, hobbels en stenen. Aangekomen bij het beginpunt hebben we een paar instructies gekregen en zijn we van start gegaan. Het raften was niet heel wild doordat het geen regenseizoen is, maar het uitzicht was daarentegen magisch! We vaarde tussen de jungle die tientallen meters hoog was. Het was zo gaaf om te zien en dit werd afgewisseld met enkele wildere stukken. We zijn daar even gestopt bij een hotspring en verderop hebben we geluncht die tip top verzorgd werd door Tomi en zijn maten. Na de lunch ontstond het gekloot met elkaar uit de boot gooien, wat best grappig was. Na een flinke rafttocht zijn we aangekomen op het eindpunt, waar weer hetzelfde trucje op ons stond te wachten die ons naar Bukit Lawang bracht.

Bukit Lawang is echt prachtig. Het is idyllisch plekje waar een grote rivier doorstroomt waar zowel de locals als de toeristen in zwemmen. Na een frisse duik en een goede maaltijd zijn we verstandig vroeg naar bed gegaan omdat we om 07.00 klaar moesten staan voor onze jungletocht. Deze tocht begon bij de orang oetan feedingplatform. Hier waren ze al 2 weken niet geweest omdat er teveel vruchten in de jungle te vinden zijn momenteel. Ook bij ons kwam er geen opdagen, waarop we zelf maar snel op zoek gingen naar deze beesten in de jungle. De jungle is echt heel gaaf, groots en er is van alles te zien. We begonnen een beetje soft met een soort pauw, waarop we al snel een kleine aapjes vonden die heel leuk waren om te kijken. We moesten snel doorlopen want Tomi had van een andere gids gehoord dat een eindje verderop een orang oetan zat. En of dat die er zat! Een moeder met naar kind zat in eerste instantie hoog in het bos, maar door het werk van verschillende gidsen kwamen ze al vrij snel naar beneden. Op een gegeven moment was dat beest nog maar een meter of 3 van ons af en moesten we soms even "rennen" omdat ze te dichtbij kwamen. In totaal hebben we 9 orang oetans gezien, maar die 2 waren echt het dichtbij! Na een flinke wandeling zijn we aangekomen in het kamp. Daar was het heel primitief, maar echt heel leuk! Het waren een paar palen met een doek eroverheen, matjes en een slaapzak. We lagen aan een riviertje waar we konden zwemmen. Perfect! Na een goede maaltijd, een tropische regenbui en een paar spellen zijn we gaan slapen. De nacht is voor mij niet gelopen zoals ik had verwacht. Ik ben die nacht super ziek geworden. Het leek een buikgriep. Ik heb heel de nacht op en neer van mijn slaapplek naar de oever gelopen om daar mijn sporen achter te laten. De terugweg naar Bukit Lawang was ook echt een ramp. Voelde me in de ochtend eigenlijk al vrij snel wat beter door de goede zorgen van iedereen, maar de terugweg was toch wat zwaarder dan verwacht, terwijl we al voor de kortste route hadden gekozen. Ik was daarom ook heel blij dat ik in het hostel op bed kon liggen. Na een diepe coma was ik de volgende ochtend weer wat fitter en kon ik wel wat eten binnenhouden. Nu was Saskia de volgende die precies hetzelfde had als ik had. Beetje jammer dat we al vast hadden gelegd dat we naar Tangkahan zouden gaan deze middag. Gelukkig hadden we Tomi nog die ons hielp en hadden we ook een hele relaxte auto die goed over de slechte wegen van Sumatra kon rijden.

Wanneer je Tangkahan binnenkomt moet je als eerst over een hele grote touwbrug. Als je last van hoogtevrees hebt, had je hier wel een probleem. Voor de rest leek Tangkahan wel op Bukit Lawang, alleen was t hier een stuk smeriger door alle lokale toeristen die het einde van de ramadan vierde en waren de mensen iets minder aardig. Tangkahan ligt nog noordelijker dan Bukit Lawang en hier kende ze blijkbaar weinig tot geen blanke mensen. Veel mensen wilde met ons op de foto en eigenlijk werden we ook continu uitgelachen door iedereen. De precieze reden is voor mij nog onbekend! De tweede dag in Tangkahan zijn we de olifanten gaan wassen. Dit was de reden dat we naar Tangkahan zijn gegaan. Helaas kon Saskia niet mee omdat ze te ziek was. Het olifanten wassen was zo leuk! Het was zo bijzonder om z'n groot beest aan te kunnen raken. Ze hebben een hele bijzondere huid, haren als een staalborstel en ze zijn heel erg lief. Eerst moesten ze hun behoefte doen op het strand. Lukt dit niet? Geen probleem, dan hielpen de begeleiders letterlijk een handje. Hierna mochten de olifanten even dobberen in het water waarop we ze mochten wassen. Echt een geweldige beleving! Daarna was er nog wat tijd voor wat foto's en kregen we ook een douche van de olifanten! Echt geweldig. Die dag hebben we ook het vervoer geregeld naar Lake Toba.

De volgende dag vertrok onze bus naar Lake Toba om 06.00. Zonder file zou het 7 uur duren. De rit naar Lake Toba was prima en we kwamen rond half 3 aan in het gebied waar de boot naar het eiland vertrok. Daar begon de ellende. Tot en met 3 augustus was het een feestweek omdat de ramadan erop zat, iedereen had vrij en bezocht zijn familie of gingen dagjes weg. In Medan, Bukit Lawang en Tangkahan was het al druk, maar dit spande de kroon. Er was een grote file en we kwamen denk ik per minuut 1 meter vooruit. Geen probleem, maar onze laatste ferry ging om 18.00! Na 2 uur vast te hebben gezeten en "ik zie, ik zie wat jij niet ziet" gespeeld te hebben voor 1.5 uur uit enorme verveling er maar voor gekozen om te voet verder te gaan. Het was al 17.00 geweest en verschillende mensen zeiden dat het maar een half uur lopen was. Dat zou t misschien ook geweest zijn, mits de locals het niet enorm leuk vonden om ons elke keer een andere kant op te sturen haha. Gelukkig kwamen we op tijd een aardige vrouw tegen die met ons meegelopen, zodat we (zoals gewoonlijk) precies op tijd bij de ferry waren.

Ons hostel was echt heel mooi. We sliepen in een traditionele hut die behoorlijk groot was. We hebben die avond lekker rustig aangedaan aangezien we behoorlijk brak waren van de reis. De volgende dag hebben we met z'n 3e scooters gehuurd en het eiland verkend. Er was op het eiland niet zoveel te zien als op bijvoorbeeld Langkawi, maar toch was het erg leuk. Door de drukke feestweek waren er maar beperkte kamers vrij, waardoor er aan ons gevraagd werd of we de kamer wilden delen met 4 andere mensen. We vonden dat eigenlijk wel prima. Die avond zijn we met hun opgetrokken en daar ontstond het idee om morgen "the olympic games" te organiseren. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat Boyan was vertrokken naar zijn volgende vertrek begonnen de nodige voorbereidingen (het maken van het logo, het vuur, medailles, het verzinnen van een yell en de openingsceremonie). Nederland tegen "trotw" afkorting voor: the rest of the world! De sporten waren volleybal, badminton, minigolf, kruiwagenlopen en "tide but race". Het was een soort spijkerkoppen, alleen dan met een muntje tussen je billen en deze in een glas laten vallen. Hilarisch! Natuurlijk hebben we weer laten zien dat Nederland een geweldig sportland en hebben we 4 van de 5 spellen gewonnen! In de avond zijn we met z'n allen op stap gegaan, alleen hebben Saskia en ik het niet heel laat kunnen maken omdat we toch nog naweeën hadden van het ziek zijn. De volgende dag moesten we plannen maken en hadden we afgesproken dat we naar Berastagi gaan met Rosie, Sophie en Olivia, daar is een vulkaan te beklimmen. Ook hebben we een ticket geboekt voor donderdag ochtend naar Jakarta. Die dag zijn we naar een ander hotel gegaan waar je voor 0.70 cent een drankje moest kopen en je de rest van en dag aan het zwembad mocht liggen met een geweldig uitzicht op het meer en de bergen op de achtergrond. Dit was echt een relaxte dag. In de avond heb ik ons mam gelukkig kunnen bereiken via Skype om haar te feliciteren voor haar verjaardag. Ook waren opa en oma er, dus dat was toch wel erg leuk om te zien! Die avond zijn we met de hele groep uiteten gegaan, wat super gezellig was.

De volgende ochtend vertrokken we om 08.45 met de boot naar mainland om vanuit daar de taxi naar Berastagi te gaan. Bij de boot kwam ik erachter dat ook Diego en Inez naar Berastagi gaan en ook precies dezelfde vlucht naar Jakarta hebben. Ook Sophie gaat proberen die vlucht te boeken, dus dat is wel gezellig! In Berastagi aangekomen zijn we op zoek gegaan naar een hostel en hebben we die snel gevonden. Die middag hebben we niksen gedaan dan in de tuin gelegen, muziek geluisterd, een boekje gelezen en een potje gekaart. De volgende dag hebben we de vulkaan "Sibayak" beklommen. Ofja, beklommen... We zijn met de bus zo ver mogelijk omhoog gereden, waardoor we maar 1.5 uur omhoog hoefden haha. De vulkaan was behoorlijk groot en had 2 uitzichtpunten. Na deze (wel zelfstandig) te beklommen hebben zijn we aan de tocht naar beneden begonnen. Na 2 uur waren we weer in dezelfde plek aangekomen waar de bus ons had afgezet. Hier waren verschillende hot springs te vinden, waar we een duik in hebben genomen. De hot springs stinken een beetje naar eieren, maar als je er uit bent, blijkt dat beetje toch niet een beetje te zijn. Niet normaal wat voor geur wij meedroegen haha. In de bus stapte een vrouw in. We moesten al een beetje lachen omdat ze heel onverzorgd was. Haar handen, voeten en nagels waren pikzwart en haar tanden.. Daar waren geen woorden voor! Op het moment dat we onszelf afvroegen hoe een gebit er zo uit kon zien, ging ze het live demonstreren. Ze had een aantal bladeren waar ze wat poeder in deed, dit vouwde ze op en stopte ze het in haar mond. Later stopte ze nog een hoop tabak erbij en ging ze erop kauwen als een aap! Echt te ranzig. Waarschijnlijk was dit een bijzijn momentje, maar we lagen allemaal in de slappe lach. Zo smerig! Eenmaal bijgekomen en gearriveerd bij het hotel, stond er een vrouw bij de deur op ons te wachten waarvan je duidelijk kon zien dat het geboren was als een man. Wanneer ze haar mond open trok en vroeg met haar zware mannenstem: "how was the vulcano?" gingen we natuurlijk weer helemaal stuk. Nadat ze ons had uitgelegd waar ze al haar operaties had gegaan en welke plekken daarvoor er beste zijn, hebben we wat biertjes gedronken en gekaart. In Berastagi was verder namelijk niet heel veel te beleven. Rosie en Olivia vlogen al vroeg de volgende dag naar Bali, dus die hebben we gedag gezegd voordat we gingen slapen. Vandaag zijn we naar Medan gereisd en hebben daar niet super veel gedaan. We moesten er heen omdat we morgen om 8 uur naar Jakarta vliegen. We zijn al bijna 1 maand onderweg en ik moet zeggen dat het reizen me erg goed bevalt. Het is echt super bijzonder om zo veel gave dingen te zien, echt van dag tot dag te leven en continu leuke mensen te ontmoeten. We genieten volop!! Veel plezier op de Geffense kermis!

Ps. De foto's komen later! Daarvoor heb ik beter internet voor nodig!