Myanmar

Vroeg uit de veren om met de shuttlebus naar het vliegveld te gaan om ons Joyce op te halen. Het was allemaal een beetje stressen om op tijd te komen, maar uiteindelijk was ik natuurlijk ruim op tijd bij het vliegveld. Om half 8 s'Ochtends kwam Joyce aan in de aankomsthal en dat was eigenlijk al direct heel normaal. Aangezien we onze vlucht pas om 4 uur hadden, hadden we de nodige tijd om bij te kletsen. Na wat gehangen te hebben op het internationale vliegveld zijn we met de shuttlebus naar het andere vliegtuig gegaan. Na lang wachten en vertraging zijn we uiteindelijk opgestegen naar Yangon! Het was een korte comfortabele vlucht. Ik vond het wel even spannend bij de douane aangezien er veel gezeur was over mijn visum bij de ambassade. Uiteindelijk geen probleem en we werden ook nog een gelukkig nieuwjaar gewenst, erg vriendelijk voor de douane! Toen kwam het volgende spannende element van de reis: is pinnen mogelijk binnen Myanmar? Een jaar terug moest je perfecte dollars zonder kreukel of scheurtje meenemen en omwisselen voor het lokale geld: de Kyat! Uiteindelijk is op het vliegveld al snel gebleken dat pinnen gemakkelijk ging en ook later in de stad zagen we genoeg pinautomaten. We waren allebei gebroken, dus kozen ervoor om een taxi te pakken. Na wat zoeken een goedkope taxi gevonden en zijn we richting ons hostel gegaan. Ik had een bepaalde verwachting van Myanmar doordat ik inmiddels zoveel verhalen heb gehoord van andere reizigers, maar mijn verwachting is in Yangon toch iets anders geworden. Ik had 0,0 westerse dingen verwacht, maar toch zag je toch wel wat bekende merken hangen als coca cola en Samsung, hebben sommige locals een smartphone en zijn eigenlijk alle auto's in Yangon nieuw en modern. Dit was natuurlijk niet eens een kwart van de hoeveelheid in de rest van zuid-oost Azië, maar toch had ik het wat anders verwacht. Ook viel het mij op dat de bevolking zoveel verschillende invloeden heeft. Indiaans, Chinees maar ook de "typische" zuid oost Azië look. Ook uit deze rit bleek al direct dat de mensen hier zo vriendelijk zijn! De beste man kon ons hotel niet vinden. Waar er in andere landen dan extra "moet" worden betaald omdat we langer onderweg zijn, verschuldigde hij zich minimaal eens per 20 seconde en probeerde ons zo snel mogelijk in ons hostel te krijgen. Uiteindelijk na 6 keer dezelfde weg te rijden hadden we het eindelijk gevonden. Boven aangekomen bleek dat t hostel overboekt was, maar ook dit was weer opgelost want ze hadden een ander hotel voor ons geregeld. Samen hier naartoe gelopen en het was meer dan prima! Na een douche en wat eten zijn we beide direct in slaap gevallen. De volgende ochtend konden we naar het andere hostel waar we Victoria leerde kennen. Ze was ook dag ervoor in de avond aangekomen in Yangon, dus had ook nog niks gezien van Yangon. We zijn begonnen met een tocht die in de lonely planet stond door het koloniale gedeelte van Yangon. Ook hier bleek weer dat de mensen verschrikkelijk aardig zijn. Mensen zijn blij om je te zien, lachen vriendelijk naar je, begroeten je, maken een praatje met je en willen daarna niks aan je verkopen. Ook heb ik zoveel indrukken opgedaan binnen de wandeling die ik nergens anders heb opgedaan. Alles is hier nog zo puur, echt en zo niet toeristisch. Honderden boeken op de straat uitgestald, geen weegschalen op de markt maar met gewichten wegen, met een vaste telefoon op straat bellen, bijna alle mensen dragen sap van een tak op hun gezicht als "make up". Ze smeren dit over hun hele gezicht of maken figuren op hun gezicht wat voor afkoeling en schoonheid moet zorgen, de mannen die allemaal een soort rok dragen, het bizarre verschil tussen wel een smartphone hebben maar ter gelijkertijd geen weegschaal hebben. Je kan aan een hoop dingen zien dat het land in ontwikkeling is en dat het toerisme op gang begint te komen, maar gelukkig is het nog zo echt en puur. Naast alle dingen die je op straat en de markten zag, waren er ook vele mooie gebouwen uit het verleden. We zijn ergens voor de lunch in een lokaal restaurantje aanbeland. Nadat we van de kaart iets hadden besteld zagen we dat het gangbare menu was een bord met rijst, nhaambrood en drie soorten saus met vlees en groente. Iedereen at het, behalve wij. Het was een mega luid restaurantje waar er personeel rondliep met grote schalen rijst en saus, waar iedereen mocht schreeuwen wanneer het aangevuld mocht worden. Het was er zo druk en chaotisch, maar dat had ook weer z'n charme! In de tijd dat wij hadden gegeten, waren aan de tafel naast ons al drie andere groepen geweest om te eten. Om even aan te geven hoe druk en hectisch het was. We zijn hierna terug gelopen naar het hostel. Als je In de lonely planet staat dat het verkeer veiliger is dan het lopen op de stoep, wat ik ook kan indenken. Je moet super goed opletten waar je loopt, want in de stoep kan er een tegel missen of los zitten waardoor je in het riool valt. Ik kan je vertellen: dat wil je niet! We hebben even in het hostel gerelaxt en zijn door gegaan naar de Schwedagon pagode! Dit is de beroemde pagode van Yangon en eigenlijk van heel Myanmar. Deze pagode bestaat uit meer dan 50.000 kilo bladgoud. We waren er aan het einde van de middag gegaan aangezien het ook heel bijzonder blijkt te zijn om deze in het donker te zien. We waren binnen en daar bleek al hoe speciaal het was en dan stond de pagode nog in de stijgers die ze overigens heel mooi hadden aangepast aan de stijl van de pagode! Het was er vooral heel druk met toeristen uit eigen land. Om de pagode waren ook nog tientallen kleine tempels te vinden die heel bijzonder zijn. Mensen zijn overal aan het bidden en heel veel monniken waaronder ook vrouwelijke monniken die in het roze waren ipv oranje of rood. Ik had deze nog nooit eerder gezien! Even later stonden we foto's te maken en zag ik een stoet aankomen. Dat was een schoonmaakstoet. Ze stonden in lijnen van 10 personen met 10 meter tussen elkaar. Ongeveer de eerste 8 lijnen hadden een bezem in hun hand een veegde alles schoon waarop de volgende lijnen alles dweilde. Even later gingen deze mensen bidden in een van de tempels die om de pagode stonden, waar ze super goed verzorgd werden met eten, drinken en een kaarsje. Toen we deze tempel uitkwamen was het inmiddels zo goed als donker en zag de pagode er heel bijzonder, maar vooral super mooi uit. Toen de zon geheel onder ging stak iedereen de lichtjes aan die om de tempel stonden aan. Ook hier begroette alle mensen ons hartelijk en als we onze mond hoeken al een beetje omhoog trokken, begonnen ze ons al te begroeten en naar ons te lachen. Hierna zijn we terug gegaan naar het hostel waar we Wietse en Sanne ontmoette. Met z'n allen zijn we gaan eten en hebben we wat biertjes gedronken. Het super leuke aan het bier "Myanmar" is dat je dingen kunt winnen. Onder de dop zit een label waar als je onder kijkt woorden staan met je prijs. Joyce en ik hadden al direct raak geschoten. Ik had 200 Kyat (z'n 16 euro cent) gewonnen en ons Joyce een gratis biertje. We komen nog eens rijk terug! De volgende dag hebben we de bus geboekt naar de golden rock. In de middag zijn we met z'n 5e (Joyce, ik, Victoria, Wietse en Sanne) naar het treinstation gelopen waar we de circle trein wilde pakken. Zoals je al verwachte, deze rijdt een rondje door yangon. We moesten hiervoor 16 eurocent voor betalen en we hebben uiteindelijk bijna 3 uur in de trein gezeten. Op het treinstation kwamen we al snel in contact met locals, wat eigenlijk overal is. Er waren dit keer 4 kinderen bij die aan het spelen waren en ons erbij betrokken. Ze waren hartstikke ondeugend en van de oudste kregen we ook nog de traditionele make-up op waar ik al eerder over vertelde. Uiteindelijk zijn we de trein ingestapt en zijn we gaan tijden. We hebben een goede indruk gekregen van Yangon. Als eerste het "welvarende" gedeelte wat heel interessant was, maar ook snel kwam de armoede en de afval naar voren. Mensen die in krotjes aan het spoor wonen op een vuilnisbelt tussen alle afval en smerigheid, maar wat opviel dat ze zelf ook hier in mee gaan dus dat de afval wat er ligt ook deels van zichzelf is. Na alle armoede, krotjes en ellende belande we helemaal uit de stad en kwamen we in de countryside van Yangon! Dat vond ik het mooiste gedeelte. Veel landbouw en werkende mensen. Mannen die tot hun borst in het water stonden te werken om hun producten te oogsten en mensen die ook op hun land zaten te werken. De trein is ook een populair vervoersmiddel voor de locals. Net zoals in Flores wat ik al eerder vertelde gebruiken ze in heel Myanmar de rode kauwtabak. Dit doen ze dan in een bepaald soort blad waar ze een poeder op smeren en rood tabak instoppen waar ze dan op kauwen en uitspugen. Dit zorgt ervoor dat je mond en je tanden enorm rood worden en uiteindelijk ook afbrokkelen. Dit is dus een van de meest voorkokende activiteit in de trein. Al gebeurd het overal echt super veel. Zelfs kinderen gebruiken dit al. Ook in de trein was iedereen super vriendelijk en zwaaide alle voorbijgangers vol enthousiasme naar ons. De bevolking van Myanmar is geweldig!!! Toen het uiteindelijk afgelopen was, zijn we snel een hapje gaan eten aangezien we de nachtbus namen naar de golden rock.

De golden rock is het Mekka van Myanmar. We zijn om 8 uur vertrokken en zouden rond 4 uur aankomen. Mispoes! Om 2 uur stonden we al in het dorpje dichtbij de golden rock. Gelukkig mochten we ergens in een "restaurantje" binnen waar ze achterin een verhoging hadden waar je op kon liggen en hebben hier nog even geslapen tot 5 uur! Na de busticket geboekt te hebben naar onze volgende bestemming zijn we naar het busstation gegaan. Daar stonden een zestal trucks met achter een laadruimte. Hier hadden ze bankjes ingemaakt en dat werd dan zo vol mogelijk gestopt. De rit naar de golden rock duurde ongeveer een uur! Toen we aan het wachten waren om te vertrekken was iedereen foto's van ons aan het maken en naar ons aan het kijken. De rit omhoog was erg heftig. De chauffeur had er zin in en die reed dan ook met een flinke vaart naar boven. Wel maakte we een stop om te doneren aan de monniken! Ik verbaasde me erover hoe veel geld de bevolking van Myanmar wel niet afgeven aan de monniken. Niet alleen met deze stop, maar eigenlijk overal. Aangekomen boven op de berg zijn we richting de golden rock gelopen. Het was erg druk, maar alleen met toerisme uit eigen land. Ik heb denk ik 8 andere westerse toeristen gezien. De golden rock op zich was niet zo heel speciaal, maar alles eromheen maakte het erg bijzonder. Voor veel mensen was dit een dagje weg. Ze namen genoeg eten en drinken mee voor de gehele dag en bleven dan op een kleedje zitten. Er werd vanzelfsprekend veel gebeden en je zag aan de mensen dat het een hele speciale plek was voor hen. Naast de golden rock was er nog een grote attractie namelijk: wij! Iedereen keek naar ons, wees naar ons en we zijn 20 keer op de foto gegaan. Een vader hield zijn kind vast met zijn hoofd over zijn schouder. Ik kwam voorbij gelopen en spontaan viel zijn mond open en ik zag dat zijn grote ogen mij helemaal volgde. De mensen begroette ons en verwelkomde ons in Myanmar en de golden rock. Even later zijn we naar beneden gegaan waar het eerst nog een heel karwei was om een plekje te bemachtigen! De mensen klommen de wagen in, maar uiteindelijk was het ons gelukt. Beneden hebben we wat gegeten en de volgende bus gepakt naar Pha-An. We hebben 3.5 uur achter in een trucje gezeten wat niet heel comfortabel was, maar hebben wel weer fantastische dingen gezien. In de truc leerde we Morris en Max kennen. Aangenomen in Pha-An ben ik samen met Morris en Max een ronde hierdoor gaan lopen. Het was een wat ouderwetser dorp dan wat we hadden gezien. Het lag aan een rivier waar we de zonsondergang hebben bekeken. Daarna zijn we door een wijkje gelopen waar veel armoede was en wat eigenlijk wel als krottenwijk genoemd mag worden, maar ook hier waren de mensen weer super vriendelijk als spraken ze geen woord engels. Ik heb het idee dat de mensen zo trots zijn op hun land en het bijzonder vinden dat wij hun komen bezoeken. Vanzelfsprekend zijn ze nog niet echt gewend aan toerisme, vooral niet in plekken zoals Pha-an omdat dit geen toeristische hotspot is. Op de weg terug naar het hostel werden we geroepen door een groepje locals die voor hun huis zaten. We werden uitgenodigd voor wat te eten om het nieuwe jaar te vieren, want het was deze avond oud op nieuw. Hier zeiden we geen nee tegen, zijn bij hun gaan zitten en werden verwend met een soep en wat drinken. Het was echt super lekker en gezellig. Ze wenste ons 100 keer gelukkig nieuwjaar en we konden wat praten met diegene die Engels konden. Hierna hebben we ons klaar gemaakt voor de avond en zijn we met een grote groep uiteten gegaan. Het was niet heel boeiend omdat we de groep niet super gezellig vonden. Gelukkig kwam daar snel verandering in toen we langs een lokaal tentje kwamen. We werden uitgenodigd om daar een pilsje te drinken en dat hebben we ook gedaan. Er waren twee mannen die ook gitaar speelde en daarbij zongen. Hun zorgde echt voor enorm veel sfeer en maakte de avond erg gezellig. Volgens mij dronken ze niet bijzonder veel bier want na een aantal biertjes waren ze al behoorlijk dronken. Natuurlijk zorgden dit voor nog meer sfeer en gezelligheid en werd er uiteindelijk ook gedanst! Iedereen liet een traditionele dans uit hun land zien waar Joyce en ik de polonaise in hadden gezet. Ook hier weer: heel bijzonder hoe gastvrij en hoe lief de mensen zijn. Ook zijn ze enorm goed van vertrouwen, we mochten namelijk zelf bier pakken en moesten tellen hoeveel we er hadden gedronken. De mensen leken er ook enorm van te genieten dat wij met hun oud op nieuw wilde vieren en er sloten steeds meer mensen aan. Ook lag het geld van hun open en bloot op de bar in een mandje, wat je heel gemakkelijk bij kon als je zou willen. Om 12 uur was het vanzelfsprekend nieuwjaar en wenste iedereen elkaar gelukkig nieuwjaar. Er was geen vuurwerk helaas, maar dat mocht de pret niet drukken. Om half 1 was het mooi geweest en werd de tent gesloten, maar dat was geen probleem want we hebben een top avond gehad. Teruglopend naar het hostel kon ik ook mijn grijns niet van mijn gezicht halen. Sterker nog, deze werd alleen maar vergroot door alle mensen die langs kwamen gereden, gefietst of gelopen en ons gelukkig nieuwjaar wenste in alle gekte. In principe was het ook niet erg om eens een nieuw jaar in te stappen zonder kater, ook hadden we op 1 januari een tour gepland staan. Samen met Victoria, Moris en Max zijn we naar de hoogtepunten van Pha-an gereden! We hebben die dag veel tempels, pagodes en grotten gezien, maar het mooiste vond ik de omgeving. Het omgeving van Pha-an was geweldig! We reden door de kleinste straatjes langs de mooiste bergen en veel landbouw. Het was erg gaaf om te zien! Ook hebben we bij een van de grotten een boottochtje gedaan. We gingen een gedeelte door de grot, maar ook een gedeelte door de natuur heen. Er waren "gangen" gemaakt door de rijstvelden. De boot was zo ontspannend en zo mooi dat hij veel te snel stopte. Ook raakte we die dag bij de "James bond rock" in gesprek met een man. Hij begon tegen ons te kletsen over ons land (ook hier kent iedereen spelers van het Nederlands elftal, bijvoorbeeld van Bassie wat van Persie is) waarop we over Myanmar begonnen. We gaven aan dat Myanmar zo mooi was, maar vooral de mensen zo lief zijn! Dit beaamde hij en sprak ook negatieve woorden uit over de regering. Ik had niet verwacht dat iemand dat hier zou doen. Hij gaf aan dat het land zo mooi was en de mensen zo vriendelijk was maar de regering hun echt onderdrukte. Die avond zijn we nog met z'n alle gaan eten en hebben we afscheid genomen van Moritz en Max. Wij hebben de volgende ochtend de bus naar Bago genomen. We wisten niet zo goed waar we moesten staan en waar we op moesten wachten, maar alle mensen hielpen ons. Er kwam ook een meisje naar ons toe die vroeg wanneer onze bus kwam, omdat deze al 20 minuten te laat was besloot ze te bellen voor ons. De busrit was voor mij prima, ik heb eigenlijk alleen maar geslapen. Aangekomen in Bago werden we al opgewacht door het bedrijf waar we ok die avond weer doorgingen naar het Inle lake. Toevallig was dat dezelfde man als we die hadden doorgekregen van iemand in ons hostel in Pha-an. Zij had met hun een tour gedaan door Bago en dat is precies wat wij wilde doen. We konden ervoor kiezen om 10.000 Kyat (8 euro) als entree betalen wat ervoor zorgt dat het geld naar de regering gaat, of we betaalde hun dat geld en dan konden we door een achteringang naar binnen. We hebben het laatste gedaan, beetje corrupt maar zo werkt het hier. We zijn deze middag naar verschillende pagodes en tempels gegaan, waaronder de grootste pagode van Myanmar. Daar werd ik "achtervolgd" door een meisje die foto's van mij maakte. Ik stond te wachten op Joyce en Victoria, dus liep wat rondjes. Ik denk dat ze het op een gegeven moment zat vond dat ik niet lachte, waarop ze recht voor me ging staan en riep: smile!!! Natuurlijk liet ik mijn beste glimlach zien en het meisje was tevreden. Ook zijn we naar een liggende Boeddha gegaan van 87 meter lang en naar de slangen tempel. Daar "woont" een python van 8 meter lang en 300 kilo zwaar. Het gaf geluk om op zijn lichaam een briefje te leggen zonder de slang aan te raken! Het was me gelukt! Ook heb ik ook nog een echte haar gezien van Boeddha, die hadden ze op een berg gevonden en daar staat nu een verschrikkelijk mooie pagode. Na al verschillende plekken gezien te hebben valt het mij op dat er echt op elke berg een pagode staat! We zijn om 6 uur weer doorgegaan met de nachtbus naar Inle Lake. Gelukkig was ik voorbereid want het was enorm koud. Ik ben eigenlijk direct weer in slaap gevallen, wat er in resulteerde dat ik de rest van de nacht wakker heb gelegen. Iets te veel geslapen. Uiteindelijk om half 6 aangekomen en gelukkig hadden we al een hotel geboekt. We konden vanzelfsprekend niet in onze kamer maar in hun kantoor hadden ze wel een rustplek voor ons, wat een tweepersoonsbed bleek te zijn! Precies wat we nodig hadden! Heeeerlijk! Na een goed dutje hebben we een fiets gehuurd en zijn we om het Inle Lake gaan fietsen. Totaal hebben we 38 kilometer gefietst. Ook hier hebben we veel gezien en leken we wel terug in de tijd te gaan. Koe met wagen, hoe ze met de landbouw werken (niet dat ik daar gigantisch veel verstand van heb) en de tractoren. Het was echt heel mooi. We zijn ook naar een viewpoint gegaan wat niet heel bijzonder was. We zijn daarna met de boot naar de overkant van het meer gegaan. Dat was net z'n leuk en relaxt boottripje als we de dag ervoor hebben gehad. Inmiddels zijn Elisabeth en Klaus aangesloten die we bij het viewpoint hebben leren kennen. Samen zijn we naar de wijnproeverij gegaan, waar daar naar onderweg Victoria's ketting eraf lag en vast zat. Eigenlijk na drie minuten kloten stopte al een local om ons te helpen en met succes! Ik kan het niet vaak genoeg benoemen!! Uiteindelijk net voor zonsondergang bij de wijnproeverij aangekomen, na een flinke beklimming hebben we een mooi plekje gevonden. Daar hebben we allemaal de proeverij gekozen en hebben we de Myanmarese wijnen maar eens geproefd. 1 was duidelijk de winnaar voor ons allen en hiervan hebben we nog een flesje van genomen. Na genoten te hebben van een super mooie zonsondergang en een heerlijk wijntje zijn we terug gefietst naar ons hotel en hebben we nog een hapje en een drankje gedaan. Bek af zijn we naar bed gegaan om de volgende dag weer op te staan! We gingen de boottocht op het Inle Lake doen. Je merkt echt dat dit de trekpleister is van Myanmar. In het dorpje waar we slapen is het behoorlijk toeristisch, maar er vertrekken genoeg boottochten. Het is niet zo toeristisch als andere landen in zuid oost Azië, niet eens dichtbij maar toch heel anders dan we tot nu toe hadden gezien. De traditionele vissers met de netten poseerde voor de foto en vroegen om geld. Het leverde hele mooie kiekjes op, maar daardoor verloor het wel de magie. Daarna zijn we doorgevaren verder op het Inle Lake. Daar hebben we zoveel mooie dingen gezien. Verschillende dorpjes op het water waar mensen ons enthousiast begroette, echte vissers die hard werkte, veel pagodes bij de dorpjes en een geweldig mooi uitzicht. Omdat het volle maan was deze nacht waren er geen marktjes op het water, dus zijn we naar het zuiden van het meer gevaren waar we naar een dorpje gegaan waar een hoop pagodes en tempels waren. De rit duurde 3 uur en we hebben daar de meest fantastische dingen gezien! Op een gegeven moment moesten we onder een brug door waarvan de doorgang helemaal vol met groene waterplanten lag waardoor we er niet door konden. Er was een boot bezig met de "weg" vrij te maken, maar na bijna een half uur wachten duurde dit onze chauf wat te lang en zette hij z'n boot in zijn achteruit, nam een aanloopje en knalde onze boot als een of ander racemonster die groene zooi! Na het dorpje hebben we geluncht en zijn we op de terugweg naar een zijde- en lotusfabriek gegaan. Ofja, fabriek! Alles werd natuurlijk met de hand gedaan. Ook de terugweg was weer heel erg mooi en hebben we van genoten. Op een gegeven moment zagen we 4 a 5 dingen net boven het water steken, wat een hele groep koeien bleek te zijn die de oversteek maakte door het water. Aangekomen in het dorpje aan het Inle Lake werd een meisje die in een ander bootje zat niet lekker en dreigde flauw te vallen. Meteen kwam er 10 locals om ons heen staan om te helpen en hadden al een TukTuk opgetrommeld om haar naar haar hotel te brengen. Een daarvan had 5 keer gevraagd of hij asjeblieft kon helpen, maar dat ging niet. Hij wilde zo graag helpen dat hij toch maar even het flesje vast hield waarin water in werd overgegoten om ORS in te doen. Hierna zijn we nog met Victoria, Elisabeth en Klaus uit gaan eten en hebben daarna ons klaar gemaakt voor de trekking.

De volgende dag vroeg opgestaan om te beginnen aan de trekking van Inle Lake naar Kalaw. Dit is een driedaagse trekking. We leerde bij de travel agency onze gids en kok kennen. Nouw nouw en mister Cook! Nouw nouw was onze gids en mister Cook was een bijnaam voor Mawgyi en hij was de kok en droeg al het eten bij zich. Vaak liep/rende hij voor ons uit om ervoor te zorgen dat het eten klaar stond als wij aankwamen (wat absoluut niet nodig was). De gids was de eerste dag super gezellig. Hij deed enorm z'n best om ons te vermaken. Hij maakte van elke dag een goede dag. In plaats van happy newyear maakte hij happy newday. Dat hebben we later ook gemerkt... Ook vertelde hij dat echte boeren geen rund eten omdat de koe hun grootste hulp is op het land en dat uit dankbaarheid en respect niet doen. Een hele mooie gedachte vind ik! Klaus die met ons mee was op de trekking wilde graag slangen zoeken en had ook een stok om deze te "vangen" (uiteindelijk niks gevonden). Toen vertelde Now-Now dat hij een "lion snake" had, dus vroeg Klaus wat voor slang dat was. Het was een lange dunne bruine slange met een bos haar. Na even denken viel het kwartje.. Gadverdamme, maar op zich wel humor! Na een flinke klim en een wandeling door vooral veel bergen en berg landschappen kwamen we aan bij ons eerste homestay. We sliepen bij mensen thuis in een klein dorpje. "Onze buren" waren erg geïnteresseerd naar de blanke bezoekers en vooral de buurmeisjes kwamen spieken. De moeders waren op een traditionele manier rijst aan het stampen en dat hebben wij ook nog gedaan. Dit vonden ze alleen maar grappig en leuk. Die avond heeft mister Cook weer zijn kunsten laten zien! Hij had ons weer een fantastisch maal voorgeschoteld. Later in de avond kwam Now-Now ons uitleg geven over hun geloof, maar hij was behoorlijk dronken waardoor hij ons allemaal niet meer helemaal begreep zoals het hoorde en werd hij was geïrriteerd omdat hij dacht dat we wat andere dingen zeiden dan dat we daadwerkelijk zeiden. Wel was het heel interessant wat hun over hun geloof vertelde. Het draait allemaal goed zijn voor de ander en respect. Na een redelijk goede nachtrust op een echt matje uit Myanmar en een heerlijk ontbijtje van onze mister Cook zijn we weer aan de wandel gegaan. Mister Cook was echt de vriendelijke man ooit. Hij sprak niet super goed engels, maar kon zich vrij aardig verstaanbaar maken en legde graag alles goed uit. Hij was altijd super vriendelijk en had altijd een grote lach op zijn gezicht staan. Het landschap waar we vandaag allemaal zijn doorgelopen waar we vandaag vooral door zijn gelopen zijn veel rijstvelden en grasvlaktes tussen de bergen door. Heel mooi om door heen te lopen. De eerste dag zou het zwaarste moeten zijn door de klim over de berg, maar ik vond de tweede dag het zwaarst. Het was veel naar boven en naar beneden en daarbij erg veel kilometers. Toch was het meer dan waard door het gigantisch mooie landschap. Helder blauwe lucht (wat ook zorgde voor wat extra zweetdruppeltjes) met elke keer zulke mooie verschillende landschappen, erg gaaf! Gelukkig hadden we wel op het heetst van de dag twee uur pauze, want de zon branden enorm! Ik heb de helft van de tijd met m'n bandana uitgerold en onder mijn pet gedaan als een te fout nekkapje, maar niet verbrand! Aangekomen in onze volgende homestay vonden wij het wel tijd voor een douche! We hebben ons gedoucht met regenwater uit een waterput met emmertjes die we over ons heen moesten gooien. Het was al wat later in de middag, begin van de avond en dan koelde het heel erg snel af. Het was dus behoorlijk koud en de buurt keek me goed aan terwijl ik in m'n ondergoedje met m'n nog steeds te witte lichaam mezelf stond te wassen. In de avond hebben we wat biertjes gedronken en zijn we vroeg gaan slapen aangezien iedereen behoorlijk moe was van de flinke trip. Vroeg opgestaan en daar merkte we bij het ontbijt dat Now-now wat geïrriteerd was en er weer zo raar uitzag als de avond dat hij zo dronken was. Hij was een beetje onbeschoft tegen ons en zat enorm ons op te fokken dat we op moesten schieten. Hierdoor raakte wij ook al een beetje geïrriteerd. De eerste twintig minuten deed hij ook heel raar en onderweg vertelde mister Cook dat Now-Now 2000 Kyat p.p. meer moest betalen voor de homestay (dat is €1.60 p.p.) en frustratie hun rijstwijn is gaan drinken en daardoor weer dronken is geworden. Uiteindelijk zei die dat hij moest "plassen" en heeft ons achter gelaten met mister Cook wat we helemaal niet zo erg vonden. Het is wel sneu dat mister Cook dagen met ons eten heeft moeten lopen, alles heeft moeten koken en op moeten ruimen, kei hard heeft moeten lopen om ruim voor ons aan te komen om alles af te hebben voordat we er zijn en nu dan ook nog zijn taak over heeft moeten nemen. Al leek mister Cool wel van de aandacht te genieten. Het leek dat hij het heerlijk vond om ons dingen uit te leggen en te helpen. Dit deed hij weer met zijn vrede lach. Now-now zat bij de grot te wachten op ons, waar hij mister Cook ook weer alleen met ons naar binnen liet gaan. Daarna hadden we een snackje waar hij met een paar andere locals zat te praten en ons negeerde. We hadden al besloten om alleen mister Cook een fooi te geven wat hij echt verdiende. We hadden alle vier 2.500 Kyat gegeven (€2.00) en wanneer ik dat aan hem gaf werd zijn lach nog breder, kreeg wat natte ogen en kreeg ik spontaan een knuffel. Ik denk wel dat dit geld goed besteed was! Als een klein kind ging hij direct dingen kopen zoals honing en koekjes wat hij ook weer direct met ons deelde en erop stond dat we het aten. Hierna hebben we nog 2 uurtjes gewandeld met mister Cook en kwamen we in Kalaw aan. Hier hebben we nog samen geluncht en zijn we naar hotel gegaan waar we even gedoucht en gerelaxt hebben. Omdat in Kalaw niet heel veel te beleven was maar puur het begin- en eindpunt is van de trekking zijn we meteen doorgegaan naar Bagan met de nachtbus. Het was een relatief goedkoop ticket en er was maar 1 keuze voor de bus dus we hadden ons voorbereid op het ergste. Eigenlijk van alle landen waar ik geweest ben heeft Myanmar de bussen met de minste beenruimte en zet iedereen ook nog zijn of haar leuning naar achter. Tegen onze verwachting was de bus echt heel comfortabel. Brede stoelen met veel beenruimte! De busreis vloog dus ook voorbij. Daar ontmoette we Julie en Matt en zijn we met z'n 5e op zoek gegaan naar een hostel. Na deze gevonden te hebben besloten we er dan ook maar meteen de zonsopgang erachter te plakken onder het motto: nu we toch wakker zijn! Met een electronisch fietsje naar old Bagan gereden (waar alle tempels en pagodes staan) om op de tempel zonsopgang te kijken. Je kon wel zien dat het de tempel was aangezien er behoorlijk wat toeristen te bekennen waren. De zonsopgang was ook erg mooi en magisch. Door de mist die wat laag hing bij de tempels gaf het een sprookjesachtig effect. Kort na zonsopgang stegen er ook tientallen ballonnen op om over de tempels heen te varen, wat ook voor ons een speciaal effect gaf. Hierna zijn we nog even naar new Bagan gereden om te ontbijten en zijn we nog over een lokale markt gelopen. Ik was helemaal gesloopt en ben daarna naar het hostel gegaan voor een dutje. In de middag had ik afgesproken met Siebe en Melissa die ik in Pai heb ontmoet. Het was super leuk om hun weer te zien en we hebben samen geluncht. Om 4 uur zijn we weer richting de pagodes gereden ok zonsondergang te bekijken. We hadden nu een andere tempel gevonden om dit te bekijken. Eerst leek de zonsondergang niet heel speciaal te worden, maar uiteindelijk kwamen er heel veel mooie kleuren ter voorschijn. Tevreden zijn we weer richting het hostel gereden, waar we een kermis/braderie tegen kwamen. Het leek wel alsof we tientallen jaren terug de tijd in gingen. Vooral de spelletjes waren erg ouderwets. Blik gooien, ring werpen om blikjes en ballonnen. Na heel veel en heel lang alleen maar Aziatisch eten gegeten te hebben zijn we op zoek gegaan naar westers eten en die hebben we gevonden kan jullie wel vertellen: ik heb de lekkerste burger ever op! Het was dubbel mijn geluksdag wantij had met het bierdoppenspel 5000 Kyat (€4.20) gewonnen. Dat is hier echt super veel! Ze noemde me ook heel de avond mister lucky! Voldaan zijn we later in de avond maar bed gegaan voor eindelijk weer een goede nachtrust die we gelukkig ook hadden. De volgende dag zijn Joyce en ik samen op pad gegaan. Victoria had genoeg van de tempels. We zijn rond gaan rijden op onze E-bikes en hebben een hoop tempels gezien. Op de weg naar old Bagan was er een school uit. Zoals wij de brigadiers gebruiken om kinderen veilig over te laten steken, spannen ze daar gewoon een touw en houden twee mensen die aan de zijkant van de weg vast. Ik vond het raar dat mensen die we ontmoet hadden aangaven dat ze tempel moe waren maar na twee dagen achter elkaar tientallen tempels gezien te hebben waren wij dit ook wel een beetje. We besloten dan ook een dan eerder dan "gepland" uit Bagan te vertrekken. We zijn nog eens de zonsondergang gaan kijken, maar helaas was dit een tegenvaller al was het uitzicht natuurlijk nog steeds gigantisch mooi. Tijd om onze backpack weer te pakken en weer door te reizen. In de ochtend zouden we met de boot naar Mandalay gaan.

Om 4 uur in de ochtend zijn we naar de haven gegaan waar de boot om 5 uur vertrok. Het was heerlijk ontspannen. Lekker in de zon, een potje ouderwets duizenden, muziekje luisteren en vooral chillen! Ik ben geneigd als ik ergens ben (ook al ben ik moe, wil ik even relaxen of heb ik niet echt zin) om toch alles te doen. Het fijne aan de boot was dat je niks anders kon dan relaxen, dus dat hebben we ook gedaan. Daar leerden we ook Lisa en Bram kennen en zijn we samen met z'n vijgen op zoek gegaan naar een hostel. Ook dit was vrij snel gevonden en een hapje en een drankje was het alweer laat en zijn we gaan slapen. De volgende dag hebben we heerlijk ontbeten en hebben we een fiets gehuurd. Hier hebben we een route gedaan uit de lonely planet en zijn we door het echte Mandalay gefietst. Dit vind ik altijd het leukste eigenlijk! Een beetje rondfietsen/lopen, mensen kijken, in contact komen met ze en echt beleven hoe zij leven. De mensen hier stapelen enorm veel op elkaar i hun trucs. Hooi, eten, hout, zand, voedsel of bakstenen. Het maakt niet uit wat het is, ze stapelen het zo hoog mogelijk op en ze zitten er ook nog op ook! Daarna zijn we naar het terras gegaan en hebben we wat gegeten en een biertje gedronken. Lisa en Bram gingen wat eerder weg om nog wat te zien van Mandalay, maar aangezien dat wij daar nog de dag erna voor hadden zijn Victoria, ik en ons Joyce lekker op het terras blijven zitten en hebben we biertjes gedronken. Ook daar weer Jet bekende bierspel gedaan en we hadden onze geluksdag. Joyce en ik hadden samen: 1 gratis bier en 1200 Kyat! Op de terugweg waren we even op onze kaart aan het kijken waar we heen moesten en in die tussentijd kwamen er om de beurt twee mensen ons helpen en iemand met een zaklamp om meer licht geen geven. In de avond voelde we de biertjes toch wel en zijn we niet super laat naar bed gegaan. De tweede dag in mandalay hebben we een rondtour in en rondom Mandalay gedaan. Jammer genoeg mogen de TukTuks niet buiten de stad, dus moesten we met een taxi rondknallen. We zijn eerst naar een andere stad over de rivier waar we een aantal pagodes hebben bekeken. Ook deze waren heel mooi, maar zoals je al hebt gelezen hebben wij heel veel pagodes, stupas en tempels gezien in Myanmar en waren wij er wel even klaar mee die dag. Daarna zijn we naar een andere stad gegaan namelijk: Inwa. Daar hebben we twee kloosters bekeken die wel erg gaaf waren! Daarna zijn we voor zonsondergang naar Amarapure gegaan voor de U-bein bridge. Dat is de langste houten brug van de wereld en staat
Ook op de voorkant van de lonely planet. Toen we er aankwamen viel die best wel tegen. Hij was heel netjes in elkaar gezet (wat natuurlijk ook wel moet als die zo lang is, maar dat had ik niet verwacht) maar toen we eenmaal een mooi plekje hadden gevonden was de brug prachtig. Met de zonsondergang was de brug zelfs meer dan prachtig! Betoverend mooi! Voldaan zijn we naar het hotel gegaan en hebben we nog wat gegeten. De volgende dag zijn Victoria en ik nog naar het grand Palace van Mandalay gegaan. Mandalay is een verwarrende stad, alles lijkt op elkaar, bestaat uit suizende dezelfde blokken en zelfs onze super gids Victoria was even de weg kwijt. Uiteindelijk bij het grand Palace aangekomen moesten we nog een brug er naar toe zien te vinden, maar het complex was groot. Het was een vierkant en 1 kant was een half uur lopen. De eerste brug mochten we niet op omdat daar geen toeristen werden toegestaan. Balen, maar doorgelopen naar de volgende beug waar we wel naar binnen mochten. Ik heb nog weinig gemerkt dat de toeristen niet welkom zijn of iets dergelijks, maar ze namen het Grand Palace serieus! Er stond een soldaat met een geweer paraat waar je u tegen zegt en binnen de paleismuren waren wij op weinig plekken welkom. Bij het daadwerkelijke paleis waren we wel welkom en dat was wel echt heel mooi. Heel anders dan de andere die ik heb gezien. Geen tierelantijntjes maar veel hout en ik vond het een beetje een Chinese stijl hebben. Dat we dit hebben gezien hebben w maar een taxi terug gepakt aangezien we al super veel gewandeld hadden. We zijn daarna naar de opstapplek van de lokale bus naar Pyin Oo Lwin! We gingen voor 1.500 Kyat (€1.20) twee en een half uur met een trucje waar van alles ingestopt was (40 bezems, pakketjes, eten, drinken, bakken enzovoort) en ook nog 3 toeristen met 6 locals. Het was dus gezellig! Ik had geluk doordat het zo laag was en ik voor Aziatische begrippen erg lang ben, mocht ik achterop zitten zonder dak boven mij. Het was een stuiterende rit, maar een zeer leuke ervaring. Je zat naast een monnik, een vrouw zonder tanden, een omaatje die alleen maar vrolijk en lief naar ons zat te lachen en ga zo maar door. Een man die er ook in zat regelde wel even dat we zo dicht mogelijk bij ons hostel werden afgezet en we waren aangekomen in Pyin Oo Lwin!

Aangekomen in het hostel hebben we onze spullen gedropt en zijn we Pyin Oo Lwin ingegaan. Naast de markt zijn we er snel achtergekomen dat er weinig te doen is buiten de highlights. We hebben ook een relaxte avond gehad. De volgende dag vroeg uit de veren om naar de waterval te gaan! Het was vanaf de plek waar je niet meer met een voertuig kan komen 40 minuten lopen. Al snel kwamen we erachter dat het kei stijl naar beneden was en dat we ook wisten dat we dit weer omhoog moesten lopen. Na inderdaad 40 minuten waren we bij de waterval aangekomen die toch wel hoort bij een van de mooiste die ik gezien heb! Hij was echt super groot en vol met water wat in het droogseizoen ook nog wel eens wil tegenvallen. Na hiervan genoten te hebben begon de klim naar boven. Het was stijl, niet normaal! Na 45 minuten bikkelen stonden we weer waar we moesten zijn. Later in de middag zijn we naar de tuinen van Pyin Oo Lwin gegaan. Ik ben al niet een gigantische bloemenfan, maar ik vond het niet heel veel aan. Wel was er een tuin waar allemaal vette vogels leefde. Dit was wel echt tof. Ook die avond was er niet veel in het stadje te beleven behalve een potje kaarten en een drankje. De volgende dag zijn we vroeg opgestaan om naar het treinstation te gaan om met de trein naar Hsipaw te gaan. Voor een dikke 2 euro hadden we een treinrit van 7 uur! We hadden gekozen voor de "upperclass" omdat je bij de economy class op houten banken moest zitten en een beetje comfort in 7 uur mag wel! Toen we aankwamen in de coupe bleek wel dat alle toeristen zo dachten en zaten er alleen maar toeristen. De treinrit was leuk! Er was veel van het landschap van Myanmar te zien en het was ook super relaxt. Het hoogtepunt van de treinreis was dat je door middel van een smalle brug een klif overstak. Dat was wel heel gaaf. Aangekomen in Hsipaw stond er al iemand van ons hostel op on te wachten om ons op te pikken. Aangekomen in het hostel hebben we nog van het mooie weer genoten en hebben we een trekking geboekt voor de volgende dag. Tijdens het eten kwamen we Lisa en Bram nog tegen die we in Mandalay hebben leren kennen. Na het eten hebben we hier nog een biertje mee gedronken. De volgende dag zijn we bedtijds opgestaan voor de trekking. Het was eigenlijk de eerste dag voor ons in Myanmar met rotweer, het was namelijk heel erg bewolkt. We vonden het niet erg aangezien we heel de dag moesten lopen. Als eerst liepen we naar een waterval die later droog bleek te staan door het droogseizoen. De tocht ernaar toe was super leuk en moe. We moesten over bruggetjes, glibberige paadjes en door de rijstvelden. Waar de waterval was had je een fantastisch uitzicht op het stuk wat we daarna hadden gelopen. Daarna zijn we nog naar een pagode geweest en hebben we geluncht in een traditioneel dorp. Tijdens de lunch hadden we het over zelfstandig wonen en omdat er in Myanmar geen bejaardentehuizen of verpleeghuizen zijn, is er 1 van de kinderen genoodzaakt om thuis te blijven wonen met zijn/haar partner om voor de ouders te zorgen. Toen vroeg de gids of we huisdieren hadden. Daarna vertelde hij zijn huisdieren namelijk een hond en een waterbuffel haha. Even wat anders! Op de terugweg van de trekking kwamen we langs een basisschool waar we even binnen konden. Dat was echt super leuk! We werden hartelijk ontvangen en kregen wat uitleg over de school. Binnen zaten kinderen van 10 te werken en lieten hun Engelse boeken zien, dat niveau was echt indrukwekkend! Het gebouw was eigenlijk ook nog aardig goed. We zijn daarna met de kleinere kinderen buiten gaan spelen. Dat was echt zo leuk! We werden geïntroduceerd met de Myanmarese kinderspellen. De laatste was het leukste: menselijk touwtrekken. Iedereen moest elkaar om de middel vast pakken en de twee vooraan elkaar armen vast pakken en iedereen moest trekken om de ander over de streep te krijgen en diegene hoorde dan bij het andere team. Toen we weggingen wilde ik een high-five geven aan een kind, maar toen stormde er 25 kinderen op me af die dat ook wilde! Daarna stonden ze netjes opgesteld en zei de juffrouw wat ze moesten zeggen waarop de kinderen het met hun te schattige stemmetjes herhaalden. De laatste twee zinnen waren: "please come back again" en "dont forget us"! Te lief en ik denk ook niet dat ik dat snel zal doen. Die avond zijn we lekker gaan uiteten en was dit de laatste avond met Victoria. Helaas was ze niet helemaal fit! We hadden voor de volgende dag de bus later in de middag gepland omdat we dan nog van het weer konden genieten, mislukt! Het was echt slecht weer. Regen, regen en regen! Na afscheid genomen te hebben van Victoria hebben we de bus naar Mandalay gepakt en zijn we na een rit van 6 uur er net aangekomen.

Morgenmiddag vliegen we vanuit Mandalay naar Bangkok waar we nog drie dagen een heerlijk hotel hebben met zwembad zodat we helemaal uitgerust thuis komen en waar ik gelukkig Fleur nog ga zien die met Wilbert aan haar avontuur gaat beginnen! Mijn reis zit er dus bijna op met Myanmar als geweldige afsluiter. Het land was super mooi, maar de mensen hebben Myanmar voor mij als een van mijn hoogtepunten gemaakt. Een dikke 6 en een halve maand heb ik mijn droom mogen waarmaken en heb ik de tijd van mijn leven gehad! Een maand geleden kon ik nog wel janken met het idee om binnenkort naar huis te gaan, maar toen het steeds dichterbij kwam... Ik heb er zelfs nu best wel zin in! Natuurlijk heb ik zin om m'n familie, vrienden en onze Rex (niet te vergeten) weer te zien, maar ik denk dat ik het backpack leven ook stiekem wel ga missen. Niks moet en alles mag in een te mooie omgeving met heerlijk weer. Het zal best even wennen om weer in de Nederlandse structuur te passen, maar ook daar heb ik ook wel zin in! Ik wil iedereen bedanken voor de interesse, leuke reacties, berichtjes via whatsapp en Facebook en weet ik veel wat!

Ik heb gezien, geleerd, beleefd, gefeest, ervaren, over grenzen gegaan, geproefd, ontmoet, besluiten genomen maar vooral genoten, heel veel genoten!!! Het was voor mij heel bijzonder en de beste beslissing uit mijn leven. Bedankt aan wie hier een steentje aan bij heeft gedragen.

TOT SNEL IN NEDERLAAAAAAND!!!